Liefde

Tijdens hun dagelijkse wandeling zag ik ze altijd, zomers hand in hand, armen door elkaar verstrengelt als het glad was, altijd samen, liefdevol naar en met elkaar. Hij haar steun, oplettend voor de hobbels in de weg, zij al kletsend en om zich heen kijkend. Afgelopen winter hield het op.

Raar hoe dat pas na een tijd opvalt.

In het voorjaar was ze daar ineens weer, wat onzeker lopen, nu zonder “haar steun”. Ik sprak haar aan, hopend dat hij er alleen dit keer niet bij was.

Helaas; hij had door een val zijn heup gebroken en was niet meer in staat de dagelijkse wandeling te maken. Het viel haar zwaar maar hem nog meer, en toen kwamen de tranen.

Hij was er boos over, gefrustreerd en reageerde dat op haar af, dus ja, ze had het nodig om naar buiten te gaan, even zonder hem.

Dat hij zo veranderen kon. Hij was altijd zo lief geweest voor haar.

Het was duidelijk moeilijk voor haar en ze wist niet goed hoe ze hiermee om moest gaan.

Tegen de kinderen of vriendinnen durfde ze niets te zeggen. Als die er waren was hij nog steeds zo liefdevol en attent, dus die zouden er niets van snappen.

“Dat had ik even nodig”

Uithuilen en –praten, het was een opluchting voor haar. Toen ze zich realiseerde dat ze tegen een vreemde sprak, schaamde ze zich en wilde weglopen. Ik sloeg een arm om haar heen en liet haar weten dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. We spraken nog wat over de betere tijden die ze als echtpaar hadden en na een tijdje merkte ik dat ze een beetje gerust gesteld was. Ze dankte me, zei dat ze dit even nodig had en vervolgde haar weg.

Deze situatie is herkenbaar uit de vele gesprekken met kinderen en partner die in een vergelijkbare situatie terecht waren gekomen.

Een leven dat zo veranderd, brengt nogal wat teweeg in jezelf maar zeker ook in je omgeving. De generatie waar we over spreken is niet gewend om te praten; problemen houd je voor je, vuile was hang je niet buiten en je accepteert wat je overkomt. Natuurlijk geldt dit niet voor iedereen, maar in mijn werk kom ik het wel vaak tegen.

Doorbreek het vacuüm

Je kunt de veranderingen niet ongedaan maken, zoveel is duidelijk.

Wat je wel kunt doen is het vacuüm doorbreken.

Als erg wordt vastgehouden aan wat eens routine was, kan het helpen om nieuwe gewoonten te creëren, een andere dagindeling, afleiding bieden, andere bezigheden te zoeken die passend zijn bij de nieuwe situatie.

Niet te snel of dwingend, het vertrouwen winnen van beide partners, zodat voorstellen niet bedreigend zijn.

Tijdens de volgende ontmoeting genodigde ik haar uit voor een kopje koffie. Het volgende kopje dronken we bij haar en haar man thuis. Het vertrouwen is langzaam gewonnen. Ik ga nu regelmatig. We doen spelletjes, boodschappen, lees ik hem voor, bakken een taart of maken een wandeling.

Tijdens één van onze wandelingen vertelde ze me hoeveel ze beide genieten van mijn bezoekjes, dat ze weer samen lachen en hij weer lief is voor haar.

Vorige week kwam ik ze ineens weer samen tegen; hij in de rolstoel, zij er achter, stevig de pas erin, goed oplettend voor de hobbels in de weg. Gezellig kletsend en lachend, het zonnetje scheen.

Wil jij ook even je verhaal kwijt over de zorg voor een ander? Bel ons zodat wij kunnen luisteren! (+ 31) 6 49 91 88 85

Goedemorgen, u spreekt met ……..

Het gaat niet zo goed met mijn vader. Hij woont nog zelfstandig en dat gaat op zich wel goed, maar ik maak me toch wat zorgen. Hij woont niet bij mij in de buurt. Ik ga er zo vaak mogelijk heen, maar toch… Hij wil absoluut geen gebruikmaken van thuiszorg, want “dat heeft hij niet nodig.”

Telefoongesprekken zoals wij ze elke dag voeren.

Kinderen die niet in de buurt wonen en ouders die heel graag zelfstandig blijven. De zorg die de dochter heeft is absoluut terecht. Als kind, mantelzorger voel je je verantwoordelijk voor je ouder en wil je graag dat het goed gaat. Misschien wel meer als zij op grote afstand zijn. Je wilt dat je vader of moeder plezier houdt in het leven en vooral dat er (een beetje) “controle en veiligheid” is.

Als je zelf niet in staat bent om dat oogje in het zeil te houden, zijn er vele manieren om dat te organiseren. Vrijwillige mantelzorgers uit de buurt die aangesloten zijn bij speciaal daarvoor opgerichte organisaties. Dit werkt over het algemeen heel goed maar, het woord zegt het al; het is op vrijwillige basis. Vaak is dit niet persé gericht op het extra steuntje in de rug dat sommige ouders nodig hebben om het zelfstandig blijven wonen mogelijk te maken.

Helaas heeft ook niet elk dorp een vrijwilligersorganisatie.

Andere oplossingen?

Misschien is thuiszorg dan een oplossing? Als vader of moeder zich nog prima zelfstandig kunnen redden, is het de vraag of thuiszorg uitkomst biedt. Voor sommige kinderen maar zeker ook voor ouders kan het net een stap te ver zijn.

Zodra het woord “zorg” gebruikt wordt, komt er een gevoel van afhankelijk zijn naar boven en dat is (meestal) wel het laatste wat ouders willen; niet van hun kinderen en zeker niet van een ander. En al helemaal niet elke dag van een ander!

Strohalm

Het is logisch dat ouders, naar mate de leeftijd vordert, minder toe willen geven aan het loslaten van die “eigen regie”. Logisch ook, er gebeurt al genoeg; lichamelijke ongemakjes worden afgewisseld met een veranderende samenleving waar ze soms moeilijker grip op kunnen houden. De digitale snelweg is al vaak een obstakel waarvoor de hulp van kinderen of kleinkinderen moet worden ingeroepen. En dan moet je ook nog eens toegeven dat je het zelfstandig wonen niet meer (helemaal) alleen red.

No way!!!! Dat is de laatste strohalm waar aan vast gehouden wordt.

Als kind zie je het gebeuren. Wat doe je in zo’n geval?

Tegen de wens van pa of ma ingaan is niet aan de orde, dat zou misschien wel respectloos zijn.

In de uitgebreid gesprekken die ik heb met de kinderen van, blijkt vaak hoe zwaar het ervaren wordt. Als kind zit je er midden in, waardoor het soms lastig is de beste oplossing te vinden.

Gewoon een keer van je af praten en de zaken samen op een rijtje zetten, kan al veel helderheid scheppen en tot mooie nieuwe inzichten leiden, waar ouder en kind veel plezier van kunnen hebben.

Wil jij ook even je verhaal kwijt over de zorg voor een ander? Bel ons zodat wij kunnen luisteren! (+ 31) 6 49 91 88 85