Goedemorgen, u spreekt met ……..

Het gaat niet zo goed met mijn vader. Hij woont nog zelfstandig en dat gaat op zich wel goed, maar ik maak me toch wat zorgen. Hij woont niet bij mij in de buurt. Ik ga er zo vaak mogelijk heen, maar toch… Hij wil absoluut geen gebruikmaken van thuiszorg, want “dat heeft hij niet nodig.”

 

Telefoongesprekken zoals wij ze elke dag voeren.

Kinderen die niet in de buurt wonen en ouders die heel graag zelfstandig blijven. De zorg die de dochter heeft is absoluut terecht. Als kind, mantelzorger voel je je verantwoordelijk voor je ouder en wil je graag dat het goed gaat. Misschien wel meer als zij op grote afstand zijn. Je wilt dat je vader of moeder plezier houdt in het leven en vooral dat er (een beetje) “controle en veiligheid” is.

Als je zelf niet in staat bent om dat oogje in het zeil te houden, zijn er vele manieren om dat te organiseren. Vrijwillige mantelzorgers uit de buurt die aangesloten zijn bij speciaal daarvoor opgerichte organisaties. Dit werkt over het algemeen heel goed maar, het woord zegt het al; het is op vrijwillige basis. Vaak is dit niet persé gericht op het extra steuntje in de rug dat sommige ouders nodig hebben om het zelfstandig blijven wonen mogelijk te maken.

Helaas heeft ook niet elk dorp een vrijwilligersorganisatie.

Andere oplossingen?

Misschien is thuiszorg dan een oplossing? Als vader of moeder zich nog prima zelfstandig kunnen redden, is het de vraag of thuiszorg uitkomst biedt. Voor sommige kinderen maar zeker ook voor ouders kan het net een stap te ver zijn.

Zodra het woord “zorg” gebruikt wordt, komt er een gevoel van afhankelijk zijn naar boven en dat is (meestal) wel het laatste wat ouders willen; niet van hun kinderen en zeker niet van een ander. En al helemaal niet elke dag van een ander!

Strohalm

Het is logisch dat ouders, naar mate de leeftijd vordert, minder toe willen geven aan het loslaten van die “eigen regie”. Logisch ook, er gebeurt al genoeg; lichamelijke ongemakjes worden afgewisseld met een veranderende samenleving waar ze soms moeilijker grip op kunnen houden. De digitale snelweg is al vaak een obstakel waarvoor de hulp van kinderen of kleinkinderen moet worden ingeroepen. En dan moet je ook nog eens toegeven dat je het zelfstandig wonen niet meer (helemaal) alleen red.

No way!!!! Dat is de laatste strohalm waar aan vast gehouden wordt.

Als kind zie je het gebeuren. Wat doe je in zo’n geval?

Tegen de wens van pa of ma ingaan is niet aan de orde, dat zou misschien wel respectloos zijn.

In de uitgebreid gesprekken die ik heb met de kinderen van, blijkt vaak hoe zwaar het ervaren wordt. Als kind zit je er midden in, waardoor het soms lastig is de beste oplossing te vinden.

Gewoon een keer van je af praten en de zaken samen op een rijtje zetten, kan al veel helderheid scheppen en tot mooie nieuwe inzichten leiden, waar ouder en kind veel plezier van kunnen hebben.

Wil jij ook even je verhaal kwijt over de zorg voor een ander? Bel ons zodat wij kunnen luisteren! (+ 31) 6 49 91 88 85